برخی از مردم به دلیل نا آگاهی و درک نادرستی که از خداناباوران یا آتئیست ها دارند، قضاوت های عجولانه و یک طرفه ای نیز در مورد دلایل خداناباوری آتئیست ها دارند. البته این مورد را نیز نمی توان نادیده گرفت که خطرات و تهدیدهای صورت گرفته علیه بی خدایان باعث شده است تا آنها تمایل کمتری در ابراز عقاید و نظرات خود در جامعه داشته باشند و یا به دلیل اینکه مورد تبعیض قرار نگیرند و از سوی خانواده و دوستان طرد نشوند ترجیح می دهند تا سکوت کنند و در مقابل این قضاوت ها بی تفاوت باشند.

در ادامه به چند دلیلی که مردم درباره ی بی خدایی آتئیست ها می گویند اشاره می کنیم:

آتئیست ها دیوانه و شیفته خدا هستند

اینکه یک فرد می تواند شیفته شود، مورد قبول و درست است ولی چطور آن فرد می تواند شیفته کسی یا چیزی باشد که می داند یا گمان کند که وجود ندارد. آتئیست ها به همان اندازه شیفته خدا هستند که شیفته لولو خور خوره اند.

آتئیست ها نمی خواهند تا در برابر خدا مسئول کردار خود باشند. دوست دارند آزاد باشند و گناه کنند!

این دلیل شبیه این است که برای فرار از دست پلیس، با سرعت بیشتری برانید و حرکت کنید. آخرش که چه؟! اگر خدا واقعی باشد و فرمان های او آشکار و گویا است، هر لحظه که می گذرد به سوی خدا نزدیک تر خواهیم شد و سرانجام این زندگی بدون مسئولیت به سرعت سپری شده و با یک مسئولیت ابدی در راهی سخت و آتشین در برابر او حاظر خواهیم شد. پس بهتر است تاکید و تکرار کنیم که خواست عدم پاسخگویی به خدا به عنوان دلیل برای نداشتن باور به وجود او، یک ذره هم منطقی و خردمندانه به نظر نمی رسد.

آتئیست ها در واقع هنوز دین درست را پیدا نکرده اند

بیشتر بی خدایان دوره ای پر از کاوش را طی می کنند تا مبادا چیزی را نادیده گرفته باشند. همچنین اگر خدا وجود داشته باشد، نمی توان باور کرد که دلیل های وجودی او بقدری ناکافی و محدود باشد که برای درک وجود او به ناچار باید به چهارچوب یا آموزه های ویژه ای متوسل و متصل شد.

آتئیست ها کوشش کافی برای یافتن حقیقت را انجام نداده اند

مانند هر فردی، آتئیست ها نیز بسیار دوست دارند که پس از مرگ زندگی ادامه داشته باشد و منبع بی پایانی از خوبی و عدالت وجود داشته باشد تا در هنگام بدبختی به آن پناه ببرند. ولی شکل رد این استدلال به خوبی آشکار و دندان شکن است. درست است که آتئیست ها هیچگاه به سختی تلاش نکرده اند تا چیزی را باور کنند ولی به جای آن سخت کوشیده اند تا ببینند حقیقت چیست. خواست آتئیست ها برای دانستن همیشه بیشتر و نیرومندتر از خواست آنها برای باور کردن یک پاسخ ویژه بوده است.

در واقع اگر بخواهیم حقیقت را بدانیم و به جای یافتن حقیقت تلاش کنیم تا یک پاسخ ویژه را باور کنیم در مطمئن ترین راه گمراهی گام گذاشته ایم.

پیشامدی برای آتئیست ها رخ داده و خدا را مسئول دانسته اند

بدون شک می دانیم که دیدگاه برخی از بیخدایان بر پایه ماجراهای دردناکی است که برای آنها روی داده است. ولی این مورد بسیار کمتر از از مواردی است که ریشه در دوره طولانی اندیشه و پرسش دارد. در مقابل و بر خلاف این گفته ها، فرار به سوی دین و باور به فراطبیعت یا خدا بر اثر بلایا بسیار شایع تر از فرار از دین است.

نظر شما در مورد این دلایل چیست؟ تجربه برخورد با چنین قضاوت هایی را داشته اید و یا دیدگاه دیگری در مورد دلایل خداناباوری آتئیست ها دارید؟