این واقعیت غیرقابل انکار است که دانش بشر طی چند صد سال گذشته به صورت تصاعدی پیشرفت داشته است. دو کلید ما را قادر به گشایش این دانش ها ساخته: اول آمادگی برای کنار گذاشتن برخی از خرافات است که پدرانمان به ما تحویل داده اند و دومین کلید نیز ، دستیابی به روشهای قابل اعتماد برای پرده برداری از اسرار لغزنده جهان بوسیله روش های علمی است.

این کلید ها این امکان را به ما داده اند تا دورترین نقطه جهان که تقریباً 14 میلیارد سال نوری از ما فاصله دارد را مشاهده کنیم و اجزایی از ماده را که قطری کمتر از 0.000,000,000,000,000,000,1 متر را دارند تشخیص دهیم. ما می توانیم سریعتر از صدا سفر کنیم، می توانیم قلب را از یک شخص به شخص دیگری منتقل کنیم، می توانیم افرادی که در آن سوی سیاره هستند ببینیم و با آنها صحبت کنیم مانند اینکه در یک اتاق هستیم. می توانیم به ماه برویم و وسایل نقلیه را به سطح مریخ بفرستیم. ما می توانیم بیماری ها را با اصلاح ژن افراد درمان کنیم. ما می توانیم با ماشین ها مکالمه و ارتباط برقرار کنیم.

اما یک چیز وجود دارد که ما نتوانسته ایم انجام دهدیم و آن این است که ما هیچ پیشرفتی در کشف قلمرو ماوراء طبیعی نداشته ایم، قلمرویی که اجداد ما معتقد بودند بر همه ی جنبه های زندگی و مرگ آنها تأثیر داشته است. نه با استعدادترین و درخشان ترین اندیشمندان ما و نه پیشرفته ترین دستگاه ها به تشخیص این قلمرو حتی نزدیک هم نشده اند و یا حتی پیشنهادی هم نداشته اند که چطور می توان آن را شناسایی کرد و یا تشخیص داد.

با این حال انسان ها بیش از 10،000 سال است که به قلمرو موجودات ماوراء طبیعی و زندگی پس از مرگ ایمان داشته اند. این یک سوال واضح را ایجاد می کند، اگر امروزه ما با این همه امکانات و توانایی ها نتوانیم قلمرو موجودات ماوراء طبیعی را تشخیص دهیم، چگونه اجداد نا آگاه و خرافاتی ما این قلمرو را تنها با چشم و مغز خود کشف کرده اند تا به آنها کمک کنند؟ و چرا جوامع مختلف بشری با عوالم فراطبیعی مختلف و زندگی های پس از مرگ متفاوت به وجود آمده اند؟

در واقع تنها یک جواب قانع کننده وجود دارد، آنها آن را کشف نکردند. آنها آن را ساخته اند و ما به آنها ایمان آوردیم. و بیشتر ما هنوز هم این کار را می کنیم.