تحمیل عقاید یکی از روش های حکومت های مذهبی مانند جمهوری اسلامی ایران است. در این فرآیند که از روزهای آغازین حیات نوزاد آغاز می شود، با خواندن تشهد اولین بذر خرافه گرایی در ذهن پاک او کاشته می شود و به نوعی در اولین گام خانواده عقاید خود را به فرزندان خود تحمیل می کند. همزمان با رشد کودک و ورود آن به جامعه وظیفه شسشتوی مغزی و تحمیل عقاید مورد انتظار حکومت برعهده نهاد های آموزشی و فرهنگی کشور قرار خواهد داشت. موضوعی که در اینجا نادیده گرفته می شود، حق کودکان در داشتن ذهنی روشن و به دور از چهارچوب ها و خرافات دین است، چرا که علاوه بر تاثیرات مخربی که محتوای دینی بر شخصیت و نوع نگاه آنان بر جهان خواهد گذاشت، زمان ارزشمندی از عمر کودکان است که می تواند به جای یادگیری خرافات صرف آموزش علوم نوین و یا حتی زبان جدید برای بهره گیری از آن برای ارتباط موثر در آینده او باشد.

فرض کنید فرزند یک آتئیست به پدر یا مادرش می گوید که ” مادر، امروز در مدرسه در مورد خدا صحبت کردیم. آیا به خدا اعتقاد داری؟ ”

و پاسخ مادرش (یک آتئیست): “برخی معتقدند خدایی وجود دارد. برخی حتی معتقدند نه یک خدا بلکه خدایان بسیاری وجود دارند، و برخی هم معتقدند اصلا خدایی وجود ندارد. بعضی از خدایان مدتها است که فراموش شده اند، برخی اما هنوز هم پرستش می شوند. در طول سالها هزاران خدا و دین وجود داشته است. بسیاری از آنها با یکدیگر اختلاف نظر دارند، بنابراین همه ی آنها نمی توانند درست باشند. تقریباً همیشه مردم به همان دین و همان خدایی که والدینشان به آن اعتقاد دارند، ایمان می آورند. و اما در مورد من، من به هیچ خدایی اعتقاد ندارم زیرا هیچ وقت دلایل و یا شواهدی از وجود آنها ندیده ام. خودت چه فکری میکنی؟ ”

البته ممکن است پاسخ همه ی بی خدایان یکسان نباشد. ممکن است از بیان ساده تر و یا مثال های مشابه دیگری برای بیان مفهوم و منظور خود استفاده کنند.

حالا اگر این نوع پاسخ را تلقین در نظر بگیریم، تلقینی از نوع واقعیت، مهربانی، حق انتخاب و تفکر خواهد بود نه تلقین خرافات، ترس، اجبار به پرستش، نژاد پرستی و غیره .

بنابراین چطور آتئیست ها به فرزندان خود تلقین می کنند؟ واقعیت این است که آنها هیچ گاه این کار را انجام نمی دهند و نیازی هم به انجام آن ندارند.