دین مردم را متقاعده کرده است که مردی نامرئی در آسمان ها زندگی می کند و تمام کارهایی که شما در هر لحظه عمرتان انجام می دهید را نظاره می کند. این مرد نامرئی فهرستی از گناهان کبیره دارد که اگر هر یک از این آنها را انجام دهید شما را به جای خاصی پر از دود و آتش و شکنجه و عذاب می فرستد تا برای همیشه در آنجا بسوزید، جزغاله شوید و ناله و فغان کنید، اما او به شما مهر می ورزد!
واقعاً اشکال دین چیست؟ آیا دین واقعا به قدری مصیبت بار است که باید پیوسته با آن جدال کنیم؟ چرا زندگی خودمان را نمی کنیم و نمی گذاریم بقیه هم عقاید خودشان را داشته باشند؟ مگر دین چه فرقی با طالع بینی، فال قهوه و انرژی درمانی دارد؟ مگر همه ی اینها مزخرفات بی ضرری نیستند؟
ابتدا در پاسخ باید بگوییم که این اصطلاح ستیزه جویی و جدال که گاهی به دیگر بی خدایان یا آتئیست ها نسبت می دهند، تنها محدود به کلام است چرا که قرار نیست خداناباوران به صرف اختلاف نظر در مورد الهیات و عقاید، در جایی بمب گذاری کنند، سر کسی را ببرند، کسی را سنگسار کنند، به صلیب بکشند و یا در آتش بسوزانند و یا حتی هواپیمایی را به برج های آسمان خراش بکوبند!
مذهبیون افراطی، این تصور را دارند که کاملاً حق با آنها است. چون حقیقت را در کتاب مقدسی خوانده اند و از پیش می دانند که هیچ چیزی نمی تواند بنیاد و اساس باورهایشان را سست کند و یا تغییر دهد. حقیقت کتاب مقدس یک اصل خدشه ناپذیر است و حاصل فرآیندی که با استدلال به آن دست یافته باشند نیست. کتاب مقدس خود را عین حقیقت می دانند و اگر شواهدی بر خلاف آن یافت شود، شواهد را به دور می افکنند نه کتاب را.
برعکس آنها، آتئیست ها باورهایشان را (برای مثال درستی نظریه تکامل) از خواندن یک کتاب مقدس نیاموخته اند، بلکه درستی این باورها به دلیل شواهد اثبات شده ای است که پیش از آن بررسی شده است.
این دو رویکرد کاملاً با هم متفاوت هستند. باور آتئیست ها به درستی کتاب های مربوط به تکامل، به خاطر قداست این کتاب ها نیست. بلکه به این دلیل است که وجود شواهد فرآوان، قاطع و بی ابهام امروزی آنها را به درستی این باورها سوق می دهند. در واقع هر خواننده ای می تواند درستی این شواهد را مورد بررسی و آزمایش قرار دهد.
هنگامی که خطایی در یک کتاب علمی باشد، عاقبت کسی پیدا می شود و آن خطا را کشف می کند. سپس در کتاب بعدی آن خطا تصحیح می شود و حتی اگر شواهد جدیدی خلاف نظریه ای یافت شوند، به راحتی آن نظریه کنار گذاشته خواهد شد. آشکار است که این امر هیچ گاه در مورد کتاب های مقدس رخ نمی دهد.
جدال و ستیز آتئیست ها با مذهبیون افراطی به این خاطر است که خداباوران تلاش می کنند تا مانع جریان یافتن علم، حقایق و جایگزینی آنها با خرافاتی که در جامعه و سبک زندگی مردم وجود دارد شوند.
آیت الله ها و روحانیون تلاش می کنند تا مردم تغییر عقیده ندهند و چیزهای جالبی که می توانند بدانند را نیاموزند. مذهبیون راه علم را سد می کنند و عقل، شعور و قدرت تصمیم گیری افراد را از کار می اندازند. شاید ذکر یک مثال، تصویر روشن تری از قدرت تخریب گری دین بر روی ذهن و شواهد علمی را نشان دهد.
کرت وایز (Kurt Wise) زیست شناس،گیاه شناس و دیرین شناس آمریکایی است که در دانشگاه شیکاگو و هاروارد تحصیل کرده است. او از درون گرفتار افراط گرایی مذهبی شد. این افراط گرایی او را واداشت تا باور کند که زمین (موضوع تحصیل اش در شیکاگو و هاروارد) کمتر از ده هزار سال عمر دارد! او زمانی که تعارض بین دین و یافته های علمی را مشاهده کرد دچار تنش و نا آرامی فزاینده درونی شد که باعث گردید تا با یک قیچی به سراغ انجیل برود و شروع به بریدن آیه هایی کرد که با یافته های علمی همخوانی نداشت. در پایان چیز زیادی از انجیل باقی نمانده بود. او پایان این کشمکش درونی را نیز این طور تعریف می کند که:
« مجبور بودم بین شواهد علمی و کتاب مقدس دست به انتخاب بزنم. می دانستم که یا کتاب مقدس را باید کنار بگذارم و یا شواهد علمی اثبات شده را. آن شب بود که کلام خدا را پذیرفتم و هر چیزی که خلاف آن بود را دور انداختم و به این ترتیب بود که تمام آرزوهای علمی ام را با کمال اندوه به آتش افکندم. چرا که من بنا به دلایل علمی خداباور نشده ام و وقتی که کلام خدا این چنین است من باید در ایمانم استوار باشم. »
ایمان دینی نوعی شکنجه روانی است. جدال خداناباوران یا آتئیست ها با دین به خاطر بلایی است که بر سر امثال آقای وایز می آورد. اگر دین می تواند یک دانش آموخته ی هاروارد را به چنین تصمیمی دچار کند، تصور کنید چه بر سر کسانی می آورد که از نظر عقل و هوش کمتر از او باشند.
ادیان میانه رو و غیر افراطی نیز به کودکان خردسال می آموزد که ایمان و عبادت بی چون و چرا یک فضیلت و ثواب محسوب می شود و به این ترتیب دنیا را بستر رشد افراطی های مذهبی آینده می سازد.
